மணல் அரவம்..

தன்னந்தனியளாக இருப்பதொன்றும்

புதிதல்லவே எனக்கு..

அச்சமும் குளிரும்

கவியும் இந்தப் பாலை இருளில்

ஒரு மணல் அரவம் போல்

நீ

என் மீது

வழுக்கிச்சென்ற தடங்களையும்,

தனிமையையும்

இழுத்துப் போர்த்தி

உறங்கவியல்கிறதே எனக்கு...

வெம்பகலையும்

தனிமைக் கூரை வேய்ந்து

கடந்து விடுகின்றேன்..

நழுவி நீ சென்ற இடம்

தணல் தான் என்கிறாய்...

கானலும் அப்படித்தான்..

ஊர்ந்த துன்பம் தீர

புரண்டிருந்து

மீள வருவாய்..

கள்ளியும் முள்ளுமாய்

அடைந்திருக்கும் இங்கு

என்னைத்தவிர

வேறு யார் உளர்?

...ஷஹி..